NAHİT HANIM -GÜLTEN AKIN
Kürsünün yüksek duruşu
nedendi? Ürksün diye mi
bir sınıf dolusu kara önlüklü çocuk
ondan çekinmezdik, örtük kapıdan
duvargeçen gibi sessiz girerdi
usulca yürürdü, kürsü susardı
ufalırdı. Genişçe solurduk biz kızlar
düz ve kumral dökülürdü yüzüne saçları
ve yüzü solgun bir azizenin yüzüydü
maskeydi kimileri için, değişmezdi
bilen bir ben miydim
keyifli ya da kederli
ağır mı duyardı? Yoksa dünyanın
sözleri onu yaralamasındı.
kapanır mıydı?
ince bedenini eski ebrimiş
önlüğüyle gizlerdi
görünmez zırhı içinden
anlattığı ne eksik ne fazla
havada kapılan üç beş sözcükle
dersin dışına çıkılmıştı
Balzac, Dostoyevski, Kafka
evinden taşırdı Silone
yüksek duvarlarla çevrili taş avluda
güneşe uzanmış kediler gibi
keyifle dünyayı seyrana çıkardım
Ekmek ve Şarap’tı, Karamazof’lardı
belki Vadideki Zambak
düşlerim artardı
kimdi küçük çaresiz bir kızı
böyle güneşle dolduran
“Rakı şişesinde balık” mıydı
söylentiler. Onlar nasıl insanlardı
akşamlar nasıldı bilmek isterdim
sanki gündüzü kaplayan gecelerdi
ders biter, o uzun leylek bacaklı
“bir garip Orhan Veli”
eski pardösüsü, yakası kalkık gelir, alır giderdi
Onu belki bu yüzden suçladım
