VARDIR BİR HAYIR!
Bir zamanlar Afrika’daki bir ülkede hüküm süren bir kral vardı. Kral, çocukluk arkadaşlarından birini hiç yanından ayırmazdı.
Kralın bu arkadaşının ise değişik bir huyu vardı. İster kendi başına gelsin, ister başkasının, ister iyi olsun, ister kötü, her olay karşısında hep aynı şeyi söylerdi: “Bunda da bir hayır var!”
Bir gün kralla arkadaşı birlikte ava çıktılar. Kralın arkadaşı tüfekleri dolduruyor, kralda ateş ediyordu. Arkadaşı tüfeklerden birini doldururken bir yanlışlık yaptı ve kral ateş ederken tüfeği geriye doğru patladı ve kralın başparmağı koptu. Durumu gören arkadaşı her zamanki sözünü söyledi:’Bunda da bir hayır var.’
Kral acı ve öfkeyle bağırdı: ’Bunda hayır filan yok! Görmüyor musun parmağım koptu!’ Ve sonra da kızgınlığı geçmediği için arkadaşını zindana attırdı. Bir yıl kadar sonra, kral insan yiyen kabilelerin yaşadığı ve aslında uzak durması gereken bir bölgede birkaç adamıyla birlikte avlanıyordu. Yamyamlar onları yakaladılar. Ellerini, ayaklarını bağlayıp, etrafına odun yığdılar. Tam odunları tutuşturmaya geliyorlardı ki, kralın başparmağının olmadığını fark ettiler. Bu kabile, batıl inançları nedeniyle uzuvlarından biri eksik olan insanları yediklerinde başlarına kötü olaylar geleceğine inanıyorlardı. Bu korkuyla, kralı çözdüler ve salıverdiler.
Diğer adamları ise pişirip yediler. Sarayına döndüğünde, kurtuluşunun kopuk parmağı sayesinde gerçekleştiğini anlayan kral, onca yıllık arkadaşına reva gördüğü muameleden dolayı pişman oldu. Hemen zindana koştu ve başından geçenleri bir bir anlattı. ’Haklıymışsın!’ dedi. ’Parmağımın kopmasında gerçekten de bir hayır varmış. Senden özür diliyorum. ’dedi. Hayır’ diye karşılık verdi arkadaşı. Bunda da bir hayır var.
Düşünsene ben zindanda olmasaydım, seninle birlikte avda olurdum!’
