SAV NEDİR ve SAV ÖRNEKLERİ

Sav, İslâmiyet Öncesi Türk Edebiyatı’nda “atasözü”nün karşılığıdır. Bir düşünceyi, bir deneyimi, bir öğüdü, en az sözcükle kısaca anlatan kalıplardır. Biçim olarak bir düz yazı tümcesi veya bir şiir dizesi gibi olabilir. İslamiyet Öncesi Türk Edebiyatı’na ait savların kimileri küçük ses değişiklikleriyle, Türkçede bugün de yaşamaktadır. İslamiyet Öncesi Türk Edebiyatına ait en güzel savları XI. yüzyılda Kaşgarlı Mahmut’un yazdığı Divânü Lûgati't Türk adlı eserde görüyoruz

Aç neyimes tok ne times

İt ısırmas at tepmes time

Biş erngek tüz ermes

Yılan kendü eğrisin bilmes

tevi boynun eğri tir

Ot tese ağız köymez

Suw bermeske süt ber

Öküz adakı bolgınca

Buzağı başı bolsa yeğ

Ağılda oglag togsa arıkta otı öner

Ermegüge bulıt yük bolır

Teve silkinse eşgekke yük çıkar

Yir basruku tag,

budun basrıku beg

Tay ataşa at tınur

Oğul eredse baba dinlenür

Alplar birle uruşma/Begler birle turuşma.
Yıgaç ucunga yel tegir.
Körklüg kişige söz kefir.
Ulugla uluglasa kut bolur.
Aşıç ayur tibüm altun, kamış ayurmen kayda men.
Kanı kan bile yumas

Günümüz Türkçesiyle söylenişi:

Aç ne yemez tok ne demez 

İt ısırmaz at tepmez, deme 

Beş parmak düz (bir) olmaz 

Yılan kendi eğrisini bilmez,

"Deve boynun eğri" der 

Ateş demekle ağız yanmaz 

Su vermeyene süt ver 

Öküz ayağı olmaktan Buzağı başı olmak iyidir.

Ağılda oğlak doğsa, ırmakta otu biter 

Tembele bulut yük olur 

Deve silkinse eşeğe yük çıkar 

Toprağın dengesini dağlar,

Ulusun düzenini beyler sağlar 

Tay yetişirse at dinlenir 

oğul erleşirse baba dinlenir

Alplerle (yiğitlerle) vuruşma beğlerle duruşma (karşı gelme).
Ağaç ucuna yol değer, güzel kişiye söz gelir.
Ulular (yaşlı kişilere) saygı gösteren kut (mutluluk, uğur) bulur.
Tencere der dibim altın, kaşık der ben nerdeyim?
Kanı kan ile yumalar (yıkamazlar).