DİVAN EDEBİYATININ DİLİ VE ÜSLUBU
Divan edebiyatında, 11. yüzyıldan 15. yüzyıla kadar belli ölçüde Arapça ve Farsçanın etkisinden korunmuş bir Türkçe kullanılmıştır. 15. yüzyıldan itibaren ise Arapça ve Farsça kelimeler, bu edebiyatımızın diline yoğun biçimde girmiş ve bu da hem divan şiiri hem de divan nesri üzerinde yabancı dillerin etkisini artırmıştır.
Dilde yaşanan bu değişim sonucunda “meânî, beyân, “bedî” gibi belagat (anlatım sanatı) kurallarına bağlı sair nat anlayışını ve bunlara bağlı olarak “mübalağa, tariz, o mecaz-ı mürsel, hüsn-i talil, seci, istiare, tenasüp, tevriye” gibi edebî sanatların ortaya çıkmasına neden olmuştur.