Geleneksel şiir kültürünün temel söylemlerini yeniden yorumlayan Bahattin Karakoç (d. 1980), genellikle insan-tanrı, insan-doğa ve insan-toplum ilişkilerini örtük bir imgelem düzeyinde yorumlar. Şiire, halk edebiyatına ait formlarla başlayan şair, geleneksel biçimleri aşarak başarılı düzeyde serbest şiirler de yazmıştır. Türk kültürünün kaynaklarına yönelen Karakoç, Türk insanının ruh iklimini zenginleştirmeyi kendisine görev bilmiş; bu nedenle, şiirin dış yapısından daha çok içyapısına önem vermiştir. Şiir kitapları Mevsimler ve Ötesi (1962), Seyran (1973), Zaman Bir Beyaz Türküdür (1974), Sevgi Turnaları (1975), Ay Şafağı Çok Çiçek (1970), Kar Sesi (1983), İlkyazda (1984), Bir Çift Beyaz Kartal (1986), Menzil (1991), Uzaklara Türkü (1991), Güneşe Uçmak İstiyorum (1993), Beyaz Dilekçe (1995), Güneşten Öte (1995), Leyi ü Nehar Aşk (1997), Aşk Mektupları (1999), Ihlamurlar Çiçek Açtığı Zaman Ay Işığında Serenatlar (2001), Ben Senin Yusuf un Olmuşum (2001) adlarını taşımaktadır. Şiir Burcunda Çocuk (1993) antolojisi -Hüseyin Özbay ve Mustafa Tatçı ile birlikte- ve Dolunay Şiir Güldestesi (1996) şiirle ilgili diğer kitaplarıdır. Şair, Ayrıca Kahramanmaraş'ta Dolunay (1986) isimli şiir dergisini otuz altı sayı çıkarmıştır.
(Ramazan Korkmaz - Tarık Özcan CUMHURİYET DÖNEMİ: Şiir 1950 sonrası)