AHMED ARİF
Şair, (21 Nisan 1927 —>). Diyarbakır'da doğdu. Ortaöğrenimini Diyarbakır Lisesi'nde tamamladı. Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih Coğrafya Fakültesi'nde Felsefe Bölümü'nde okurken Ceza Yasası'nın 141. maddesine aykırı eylemde bulunma savıyla iki kez (1950, 1952-53) tutuklandığından öğrenimini bitirme olanağı bulamadı. Cezaevi'nden çıkınca çeşitli Ankara gazetelerinde düzelticilik, sekreterlik yaparak yaşamını sürdürdü. İnkılâpçı Gençlik, Meydan, Seçilmiş Hikâyeler, Yeryüzü, Beraber, Yeni Ufuklar (1944 - 1955) dergilerinde yayımladığı şiirlerle tanındı. Toplumcu gerçekçi akım içinde, Nâzım Hikmet estetiğiyle ilintisi olmayan yeni bir şiir kurdu. Kendi deyişiyle «canlı elvan ve gürül gürül halk dilinin türküleri, ağıtları, masallarıyla beslendi», dünya görüşünün belirlediği düşünceyle, yaşamından gelen duyarlıkları, kimi öfkeli, vurucu; kimi de dağların el değmemiş çiçekler indeki renkler kadar nazlı, gülümser, dizelerle işledi. Doğal bir coşkunun zorunlu bıraktığı uyumlarla yüksek sesle okunur bir şiir kurdu, «...imge konusunda yaptığı sıçramalarla bugünkü şiiri hazırlayanlardan biri» olarak göründü (Cemal Süreya).
YAPITLARI: Hasretinden Prangalar Eskittim (1968, 18. bas. 1980).
KAYNAKLAR: M. Erdost (Türk Solu, 15 Ocak 1967), M. öneş (Yeni Dergi, Mart 1969), Cemal Süreya (Papirüs, Ocak 1969), Ankara Birliği Dergisi (Mart 1970), Hizmet Altınkaynak (Edebiyatımızda 1940 Kuşağı, 1977), (Militan, Şubat 1975), Şükran KURDAKUL, (Şairler ve Yazarlar Sözlüğü).