Ahmet Hâşim (özet):
Fecr-i Âti topluluğunun en güçlü şairidir.
Şiirlerinde musiki de vardır.
Empresyonizm ve sembolizmin etkisiyle şiirler yazar.
Ona göre şiir, anlamın ve ahengin uyumundan doğar.
Ahenk kavramına büyük önem verir.
Sanatçıya göre gerçek şiir, nesre çevrilmesi mümkün olmayan bir şiirdir.
Aruz ölçüsüyle yazan şair, Arapça ve Farsça sözcüklere de bolca yer verir.
Haşim, anlamca kapalı olan şiirleri sever.
Serbest müstezata ilgi duyar. Haşim'e göre şiirlerde "açıklık" ve "fikir" gereksizdir.
Şiir, anlamını okuyucudan almalıdır. Okuyucu kendi gücü oranında yorum yapmalıdır.
"Piyâle" Haşim'in olgunluk dönemi şiirlerini kapsamaktadır.
Bu dönemde hayat ve kadın karşısında kendisini yalnızlık içinde bulan sanatçının ruh yansımaları vardır.
Ahmet Haşim, hece ölçüsünü musiki açısından yeterli görmez, serbest müstezatı Servet-i Fünûnculardan daha rahat kullanır.
Şiirlerinde tasvire yer veren sanatçı sıfatları da çok kullanır.
Sembolizmin ahenk ve anlam kapalılığı ilkesinden; empresyonizmin izlenimlerinden yararlanır.
Sanatçı, toplumsal sorunlara ilgisizdir. Şiirlerinin konusunu hüzün, yalnızlık, ölüm, aşk gibi bireysel konular oluşturur.
Haşim'e göre şiir, musiki ile söz arasında; fakat sözden çok musikiye yakın bir dildir. Şiirlerin, açık ve anlaşılır olmasına karşıdır. Haşim; sarı, kırmızı, siyah renkleri kullanır.
Şiirlerinde duygusallığa anlam kargaşalığına önem veren sanatçı nesirlerinde açık, yalın, anlaşılır bir üslupla karşımıza çıkar. Sanatçının fıkraları, edebi tenkitleri, gezi yazıları vardır. Ayrıca nesirlerinde sosyal konulara da ağırlık verir.
İLGİLİ İÇERİK
