ŞEHİT OLACAKLAR BELLİ OLURDU(ÇANAKKALE ANI)
Söylediklerine göre ertesi gün şehit olacaklar adeta akşamdan belli olurmuş. Hepsini bir neş’e, bir sevinç sararmış. Tarif edilemeyecek zevk içinde olurlarmış, gülüşürler, şakalaşırlarmış... Ne korku, ne ürkeklik...
Hücum zamanı yaklaştığında, büyük bir aşkla siperde Kelime-i Şahadet getirerek, “Selate Tüncina” okuyarak hücum için sıranın kendilerine gelmesini beklerlerdi. “Hücum..!” emri verildiği anda “Huylanmış aslanlar” gibi fırlayarak “ölüme susamışçasına” dövüşmeğe koyulurlardı.
Bir muharebe anında yaralarından kanlar damlayarak hücum eden bir binbaşının kucağına hemen önünde koşan gencecik bir teğmen vurularak düşer. Binbaşı başını dizine yatırdığı şehit teğmenin gözlerinden ağlayarak öperken, “Yavrum... Evladım... Rütbece ben senin önündeydim. Niçin şehitlik sırasını benden önce kaptın...” diyerek biraz sonra o da şehit olmaya koşuyordu...