ÇANAKKALE İLE İLGİLİ ŞİİRLER

Page 7 of 7

SAYFA: 7/ 61-70

61-SİPERLER GENE BİZDE- CENAB OZANKAN

Mustafa Kemal'in fırkasından
27’nci Alay'dan
Gedikli Hüseyin Hüsnü,
Saldırdı düşman siperine
Bir manganın yarısıyla
Kuvveti tükene tükene.
Gayri dönüşü yoktu bu seferin,
Tarifsiz bir ışık yandı
Gözlerinde her erin.
Salladı bombayı Hüseyin Hüsnü
Yığıldı siperde düşman ölüsü.
Ama kıymeti kalmadı hayatın.
W Gayri uçsuz bir âlemin
Kapısı göründü: Dar,
Herkes bir anda büyüdü
Yiğitliği kadar...
Her adımda al benekli
Bir çiçek,
Bir matra dopdoluydu.
Düşmüştü Hüseyin'in başucuna
Ama suyu kim içecek?

MUSTAFA KEMAL'İN SAATİ- MUZAFFER UYGUNER

Mustafa Kemal derlerdi,
Sonradan duydum adını.
Beni yumuşak parmaklarıyla okşar,
Eğilip bakardı ışıklı gözleriyle.
O'na ben gösterirdim zamanı;
Güneş ışığında, ay ışığında.
Senelerce dolaştık beraber,
Çöllerde, dağlarda, salonlarda.
Soğukta beraber titrerdik,
Beraber terlerdik sıcaklarda.
Kalbinin atışlarını duyardım,
Ve anlardım düşünüp hissettiklerini.
Bütün gürültülere alışmıştım,
Şehitlere, yaralılara, seslere alışmıştım.
Top sesleri, denizin gürültüsü, kalbinin sesi
Atların, katırların o acayip kişnemesi,
Hilâl bıyıklı kahramanlar,
Kanla sulanan toprak,
Göklere uçan gövde bacak,
Türklüğün inatlı mukavemeti
Ürpertirdi zaman zaman beni.
Bir gündü, amansız bir boğuşmanın sonu,
Rüzgâr da susmuştu toplar gibi
Denizde dev gibi gemiler ve gölgesi bulutların
İleri mevzilerdeydik,
Her zaman olduğu gibi,
Gözleri ufuklardaydı, eli düşüncesinde,
Düşüncelerin en incesinde...
Kalbinin atışlarını dinliyordum,
Zaman endişeliydi.
Rüzgâr durmuştu.
Bir top patladı uzaklardan,
Bir şarapnel geliyordu bize doğru,
Saliselerine varıncaya kadar hızının,
Hesapladım, hesapladım da
Önüne koyuverdim kendimi.
Bir anda duruverdi tıkırtılarım,
Ama O'nun kalbi durmadı...

ÇANAKKALE DESTANI-OKTAY YİVLİ
I
Ben Mülazım-ı Sani Sinan;
Ben Fatih’in, Osman’ın,
Ben Bilge Kağan’ın torunu.
Ben fazilet, asalet
Ben zamanlarca Türk…
Söyletmişim tarihlerce türkümü.
Nerde bitmişsem
Orada doğarım.
Neresi sonumsa
Başlarım yeniden;
Kim söyleyebilir
Bir yerde öldüğümü?..
Ben Mülazım-ı Sani Sinan;
Tarihlerin yolcusu,
Adım tarihlerce kutsal;
20.yüzyılı gösterir
Zamanlardan zaman:
Yıkılmak üzeredir
Başka adlara gebe,
Altı yüz yıl hüküm süren Osman.
Devletimle birlikte
Öldü sandılar beni,
Planlar yapıldı ardımca;
Paylaşıldı tüm vatan.
Ben Mülazım-ı Sani Sinan;
Tarihlerce hız verdim rüzgârlara,
Kültürlere şekil.
Adalet götürdüm
Gittiğim her toprağa.
Kötüye dersini verdim,
Yanımda insanca yaşadı insan…
Ben Mülazım-ı Sani Sinan;
Elbette göz yumamazdım düşmana,
Katlanamazdım bölüşülmesine vatanın;
Milletimi esir yaşatamazdım.
Elimde ata yadigârı silahım,
Mehmet’imle omuz omuza
Yürek yüreğe, Çanakkale’de
Haksızlıkla savaştım…
Ben Mülazım-ı Sani Sinan;
Savaşlarca yorgun düştüm:
Bir cephede sol ayağımı yitirdim,
Ötekinde parçaladı sağ kolumu
Acımasız bir top mermisi.
Geride ne kaldı?..
˗ Vatan sevgisiyle dolu yüreğim…
Bu tarihi, bu hikâyeyi
Yazmaya devam edebileceğim.
II
Ben Mülazım-ı Sani Sinan;
Gözbebeğim İstanbul’u alabilmek için
Boğaz’a kadar dayanmıştı düşman.
Tarihler
18 Mart 1915’i gösteriyordu:
Vakit sabahtı,
Gelibolu yorgundu,
Gelibolu yaralıydı,
Gelibolu sıkıntılıydı…
Şehitlere mezardı Çanakkale,
Çanakkale ölüm gibi suskundu;
Boğaz’ı dolduran su değil,
Kandı…
Saatler 10’u vururken
Yükseldi cephelerden
Türk’ün andı.
Allah’ın adı
Doldu gönüllere,
Taştı dudaklardan
Sesler seslere karıştı…
Yemin etti ordu
Korumaya bu yurdu.
Kalplerden yükselen ses değil,
İmandı…
Gürleyen bir top mermisi
Başlattı savaşı kıyasıya.
Denizden karaya
Karadan denize toplar atıldı;
Topların düştüğü yerlerde
Yiğitler serildi siperlere.
Denizde gemiler,
Karada insanlar;
Bu, et ve kemiğin
Çeliğe karşı savaşıydı;
Bu, haksızlığa karşı
Özgürlüğün savaşıydı.
Sömürgeciydi denizdeki,
Denizdeki silahıyla üstündü,
Kana susamıştı;
Vatanını istiyordu Türk’ün.
Koşarken Mehmetçik
Savaştan savaşa,
Cepheden cepheye
Yorgun düşmüştü büsbütün.
Cesurdu, inançlıydı
Verilecek toprağı değil,
Ancak kanı vardı…
Düşman gemilerinin açtığı yoğun ateş
Yine cehenneme çevirdi Çanakkale’yi.
Toza dumana karıştı kaç tabya…
Geri kalır mı benim Mehmet’im?
Ellerindeki ilkel toplarıyla
Denizde fırtınalar oluşturdu,
Tarihe yeni sayfalar yazdı
Cennete koşan nice batarya…
Saatlerce sürdü savaş,
Deniz şarapnel sesleriyle çınlarken
Kaç utanmaz gemi
Sulara gönüldü yavaş yavaş…
Şehit düşüp
Tabyasını bırakmayan er,
Vatanı için ölüme giden asker,
Düşmana eğdirmişti baş.
Sabah küstahça
Boğaz’a giren gemiler,
Akşamla birlikte hüsranla
Bakmadan ardına
Kaçıp gittiler birer birer…
III
Ben Mülazım-ı Sani Sinan;
Çanakkale’de, Gelibolu’da
Savaştım düşmanla kıyasıya.
Halkımla bütünleştim,
Kurtuldu il il vatan.
Bayrağın dalgalandığı ufuklarca
Şehitliğe koştum;
Nerede başladıysa sonum
Orada doğdum yeniden.
Öldü sandılar beni,
Oysa öldüğüm yerde
Ölümsüzlüğe ermiştim ben.
Ben Mülazım-ı Sani Sinan;
Ben Yahya Çavuş,
Ben Seyit Onbaşı
Ben er Fehmi;
Yaşar bende yürekleri
Bayrak için, millet için
Sonsuzluğa eren yiğitlerin…
Ben Mülazım-ı Sani Sinan;
Sonsuzlukların yolcusu,
Kendini vatana adamış adam…
Görüyorum şimdi daha yeşil ve ulu:
Yaprağım, ağacım, dağım, ovam.
Ben Mülazım-ı Sani Sinan;
Ben yeni ve aydınlık Türkiye’nin
Destan destan yazılan tarihi,
Bayrağında renk, aşında tat;
Benimle biter her gönlün kederi…
Ben seferde inanç,
Hazarda huzur;
Ben buğdayda bereket,
Tarlada başak başak verim.
Kim ne isterse ilkelerimde bulur;
Tarihlerin altın sayfasıdır yerim;
Ben sonsuzluğa yürüyen
Ölümsüz Mustafa Kemal’im…

ŞEHİDİMİN ADI: YÜCE ÇANAKKALE’M

Bir gül kokusu yayılır topraktan
Bir devri yücelten Çanakkale'm
Analar babalar arkandan ağlar
Şehidimin adı: Yüce Çanakkale'm

Yüreklerde senin destanın çağlar
Bu millet senin zaferinle coşar
Seyit On başının gözünden kanlı yaş akar
Şehidimin adı: Yüce Çanakkale'm

Çanakkale'm! 57.alayın kahramanlığına
Semadaki ay yıldız şahitti
Rüzgâr dinmeyen boğazında
Çanakkale’m! Bir asırda şanlı zaferi hak etti