Vaktinden önce gidip, vakitlice dönemeyenlere…
Gitmek… Gitmek, ayrılık ve kavuşma arasında yaşayanların ve yaşananların hikâyesidir. Hikâye ise dramatiktir ve roller üç tanedir:
Gitmek: Hüzünlü bir ayrılık hali
Gidilen: Hüznü yüreğinde kalan
Giden: Yürekte hüzün bırakan
Gitmek… Acıtır yürekleri ve gitmek gelmelerle anlamlı olur çoğu zaman. Gidenin arkasından dökülen her gözyaşı, gelenlerle sevinç tomurcuklarına dönüşür ve yeşerir hiç onulmadık yüreklerde. Ama her gelende de bir hüzün vardır. Ve her gelen gitmelere gebedir. Fakat yine de sevilir her gelen. Gelenin giderken bırakacağı ısmarlama hüzünle avutulur yürekler. Ve uzun sürmez gelenin kaldığı vakit. Gitmek vakti geldiğinde her güzel şey gibi gelen de yitiriverir anlamını bir anda. Anlamsızlığa bürünen gidenler, gittiğine anlam götürür fakat kendisinden gittiğinden de anlamları alır götürür.
Giden gittiğine ya da gideceğine çok fazla ümit ve sevinç taşır fakat gittiğinden de umutları, hayalleri, sevinçleri doldurup heybesine öyle yol alır gideceğine.
Gitmek… Zordur çoğu zaman. Çoğu zaman bellidir yer ve mekân. Hayallere dalanlar uyanıverir ve yüzleşiverir gerçeklerle gidenin arkasından. Gidenler hayallere de gerçeklik katarlar. Bu gerçeklik hüzün taşır, acıtır yürekleri ve olgunlaştırır. Her gidenin arkasından tutulan yaslar, yakılan ağıtlar ve dilden dökülmeyen, yürekte gizli kalan acılar vardır. Bu acılarla yüreklerini iki taş arasında ezenler, yüreklerinki nasırların acısıyla gelenleri kabullenilmiş bir hüzünle karşılarlar artık. Gelenler gittiklerinde döneceklerini vaat ederler ve kendinden gidilenler ise gidenlerin hep vakitlice döneceğini umut ederler. Fakat gidenler ne hep vaktinde ne de vaktinden önce dönmüşlerdir ne de vaktinden önce döneceklerdir.
S.Ö