Tüm ihtişamıyla gelirken kara geceler üzerine bendim ışıklı ellerimle perdelerini güneşe açan… Seni sessizliğinle boğulduğun zamanlarda derinlerden alıp su yüzüne çıkaran… Şimdi bana tutunmazsan kurtulamazsın pişmanlığın batağından… Benim adım umut, benim sağır yüreklere derin şarkılar fısıldayan…
Gözyaşlarıyla beslenir yürekte açan çiçekler. Ben de yüreğin çiçeklerine konup göçen bir kelebeğim… Kanat çırpışlarımın hafifliğine aldanma, küçük bir esintiyle fırtınalar yaratabilirim… Karanlık gecelerinin ay ışığıyım. Gündüzleri çağıran bir ninni say beni… İstediğin an ben yanındayım. Yeter ki bana uzat ellerini… Unutma ki en parlak yıldızları karanlık bastırdığında fark edersin ve güneş gecenin en zifiri anında doğar… Hangi cümleye nokta koyarsan koy, her şey bitti dediğin an başlar…
Beni öyle uz yerlerde arama. Ben senin kıyında dolaşan bir gemiyim aslında. Evinin önündeki bakkal çırağının gözlerinde de yaşarım, durağın kenarındaki dilenci kadında da… Çoğu savaş yerinde benim adım geçer, sapasağlam kalır yürekler darmadağın kentlerin inadına. Çünkü duvarları yıkmaya yetse de kurşunlar, yürekleri yıkamaz yaşadıkça umutlar… Her ilkokul önlüğüne sinmiştir benim kokum ve tüm yolculuklarda ufukta görünen güneş benim… Sen uzat yeter ki bana ellerini, ben seni yalnızlığın içinden çekerim…
Kalemine sarıl beni bulmak istersen, kitaplarda hecele harflerimi. Karlı yollardan korkmadan yürü, kardelenler misali…
Rüzgârlar çıkar yelkenlerini korkutan, diren sen tüm güçlüklere… Dikenler kaplasa da yollarını, sen güllerin hayaliyle ilerle… Bu dünyada yoktur zirvede olup ayakları kanamadan yükselen. Cebinde biriken hayal kırıklıklarını takip edendir yarışı en önde bitiren…
Ruhun bütün engelleri yıkması için gereken tohum, ne bahçelerde, ormanlarda ne de kuytularda gizlidir. Çünkü benim ismim gözleri görmeyenlerin dahi gördüğü yerdedir, yürektedir… Perdeleri kapatan umutsuzluktur, yarınlara boynun bükük gidersin. Kendi mumunu yakamadığın sürece, başkalarının ateşini dilenirsin…
İçindeki ışığa üfleyen yanar aslında… En çok ateşi kendi omuzlarında taşır insan. Önce bırak umutsuzlukları arkanda… Sonra izin ver aksın nehirlerin okyanuslara… Bil ki sen yaşadıkça bir damla gözyaşında okyanusu görecek, bir derin üfleyişinle içindeki cehennemi söndürecek güce sahipsin… Kendi yolunda yürümeyi başardıkça sen, elbette yarınlara gülümseyerek gideceksin… Bırak yüzünde açsın bahar çiçekleri kışın en soğuk gününde bile… Günler geçip vardığında zirveye, sen de başkalarının umudunu bileyeceksin…
B.A.