ÇANAKKALE İLE İLGİLİ ŞİİRLER

Page 1 of 7

ÇANAKKALE ŞİİRLERİ

ÇANAKKALE - FARUK NAFİZ ÇAMLIBEL
ÇANAKKALE GEÇİLMEZ - YUSUF TUNA
ŞEHİDİMİN ADI: YÜCE ÇANAKKALE’M
ÇANAKKALE ŞEHİTLERİNE-MEHMET AKİF ERSOY
BİR YOLCUYA-NECMETTİN HALİL ONAN
ÇANAKKALE DESTANI - FAHRİ SAVAŞ
ÇANAKKALE’M- LEYLA GÜL VAROĞLU
ÇANAKKALE ÇANAKKALE- HÜSEYİN PARLAKDEMİR
ÇANAKKALE DESTANI- RIFKI KAYMAZ
HARP POEMİ- ZAFER HÜSNÜ TARAN
ÇANAKKALE ŞEHİTLİĞİNE- ENİS BEHİÇ KORYÜREK
ASKER AĞZINDAN- İBRAHİM ALAETTİN GÖVSA
KOLU KESİK ASKERE- MİTHAT CEMAL KUNTAY
BU VATAN KİMİN?- ORHAN ŞAİK GÖKYAY
MEÇHUL ASKER- CAHİT SITKI TARANCI
YILDIZLARIN HEDİYESİ- HALİT FAHRİ OZANSOY
SİPERDEN MEKTUP- İBRAHİM ALAADDİN GÖVSA
ŞEHİDİN KALBİ- ENİS BEHİÇ KORYÜREK
MEŞHUR ÇANAKKALE DESTANI
ÇANAKKALE DESTANI
KARDEŞİME -İDRİS SABİH
ÇANAKKALE- İBRAHİM ALAADDİN GÖVSA
HASAN ÇAVUŞUN ANASINDAN NAME-İ TEŞCİ
YARALININ DERDİ
ÇANAKKALE DESTANI
ŞEHİT ŞEHİR ÇANAKKALE- HAKAN TUĞRUL
ÇANAKKALE- NİYAZİ YILDIRIM GENÇOSMANOĞLU
BİR ŞEHİDİN SON DEFA SÖYLEDİKLERİ- MEHMET HASİB
ÇANAKKALE DESTANI- FARUK NAFIZ ÇAMLIBEL
18 MART ÇANAKKALE- ALİ OSMAN YILMAZ
ÇANAKKALE’DE YAZILAN DESTAN- SELAHATTİN ÖLMEZ
ÇANAKKALE- MUHTEREM ASLAN
ÇANAKKALE- ŞEFİK AYDEMİR
ÇANAKKALE ŞEHİT VERİYOR
ÇANAKKALE GEÇİLMEZ- SAMET MEHMET BORA
ÇANAKKALE TÜRKÜSÜ
ÇANAKKALE'DE ÖLÜM - FAZIL HÜSNÜ DAĞLARCA
ÇANAKKALE – İLHAN YÜKSEL
ÇANAKKALE ZAFERİ- İBRAHİM SAĞIR
ÇANAKKALE GEÇİLMEZ
ÇANAKKALE’DE BEN VARDIM -SERDAR YILDIRIM
ÇANAKKALE
ÇANAKKALE ÖFKELİ – ORHAN AFACAN
ÇANAKKALE GEÇİLMEZ
ÇANAKKALE DESTANI – FAHRİ ERSAVAŞ
TARİHSİN ÇANAKKALE – SADETTİN AYDOĞDU
ZAFER TÜRKÜSÜ – FARUK NAFİZ ÇAMLIBEL
ÇANAKKALE ŞEHİTLERİNE – KADİR KAYA
ÇANAKKALE SAVAŞI – ALİ OSMAN ATAK
ÇANAKKALE MARŞI
ŞEHİTLERİN DİLEKÇESİ
ÇANAKKALE – BÜLENT ECEVİT
ÇANAKKALE GEÇİLMEZ- ADNAN ARDAĞI
ANAFARTALAR SAVAŞI- OĞUZ KÂZIM ATOK
GÜN DOĞUSU DESTANI- FAZIL BAYRAKTAR
ÖNSÖZÜ- FAZIL HÜSNÜ DAĞLARCA
ARIBURNU-CONKBAYIRI- SÜREYYA ENDİK
YARINKİ ÇANAKKALE- İBRAHİM ALAETTİN GÖVSA
ÇANAKKALE TÜRKÜSÜ –KALACIKLI HAKKI
ÇANAKKALE GEÇİLMEZ- ÜMİT YAŞAR OĞUZCAN
SİPERLER GENE BİZDE- CENAB OZANKAN
MUSTAFA KEMAL'İN SAATİ- MUZAFFER UYGUNER
ÇANAKKALE DESTANI-OKTAY YİVLİ
ŞEHİDİMİN ADI: YÜCE ÇANAKKALE’M

SAYFA: 1 / 01-10

1- ÇANAKKALE - FARUK NAFİZ ÇAMLIBEL

Övün ey Çanakkale, cihan durdukça övün!
Ömründe göstermedin bin düşmana bir gün.
Sen bir büyük milletin savaşa girdiği gün,
Başına yüz milletin birden üşüştüğü yersin!

Sen savaşa girince mızrakla, okla, yayla.
Karşına çıktı düşman çelikten bir alayla.
Sen topun donanmayla, tüfeğin bataryayla,
Neferin ordularla boy ölçüştüğü yersin!

Nice tüysüz yiğitler yılmadı cenk devinden,
Koştu senin koynundan çıkar çıkmaz evinden.
Sen onların açtığı bayrağın alevinden,
Kaç bayrağın tutuşup yere düştüğü yersin!

Toprağından fazladır sende yatan adamlar,
Irmağın kanla çağlar, yağmurun kanla damlar.
O cenkten armağandır sana kızıl akşamlar,
Sen silahın inançla son döğüştüğü yersin!

Bir destana benziyor senin bugünkü halin.
Okurken duyuyorum sesini ihtilalin.
Övün ey Çanakkale ki sen Mustafa Kemal'in,
Yüz milletle yüz yüze ilk görüştüğü yersin!

ÇANAKKALE GEÇİLMEZ - YUSUF TUNA

Düşen bir askerle dirilen yürek vuruyor,
Yiğitler haykırıyor; Çanakkale geçilmez.
Karşımda koskoca yaşanmış tarih duruyor,
Yiğitler haykırıyor; Çanakkale geçilmez.

Bu geçmiş tarih insanları bir bir yutuyor,
Yiğitler vurulmuş al kan içinde yatıyor.
Kalanlar vatan için ölmeye can atıyor,
Yiğitler haykırıyor; Çanakkale geçilmez.

Çanakkale gönülde olan varımız demek,
Sevdası ile vatan bizim yârimiz demek.
Bu bayrak bizim namusumuz arımız demek,
Yiğitler haykırıyor; Çanakkale geçilmez.

Bu destan temizler benim gönlümün isini,
Anamın sesi yansıtır yüreğin sesini.
Şehit eşleri bağrına basmış yavrusunu,
Yiğitler haykırıyor; Çanakkale geçilmez.

Yusuf biz bakıp tarihten ibret alıyoruz,
Vatan uğruna biz şehit olup ölüyoruz.
Şehitlere selam durmak için geliyoruz,
Yiğitler haykırıyor; Çanakkale geçilmez.

ŞEHİDİMİN ADI: YÜCE ÇANAKKALE’M

Bir gül kokusu yayılır topraktan
Bir devri yücelten Çanakkale'm
Analar babalar arkandan ağlar
Şehidimin adı: Yüce Çanakkale'm

Yüreklerde senin destanın çağlar
Bu millet senin zaferinle coşar
Seyit On başının gözünden kanlı yaş akar
Şehidimin adı: Yüce Çanakkale'm

Çanakkale'm!57.alayın kahramanlığına
Semadaki ay yıldız şahitti
Rüzgâr dinmeyen boğazında
Çanakkale’m! Bir asırda şanlı zaferi hak etti

ÇANAKKALE ŞEHİTLERİNE-MEHMET AKİF ERSOY

Şu Boğaz harbi nedir? Var mı ki dünyada eşi?
En kesif orduların yükleniyor dördü beşi.

-Tepeden yol bularak geçmek için Marmara’ya-
Kaç donanmayla sarılmış ufacık bir karaya.

Ne hayâsızca tehaşşüd ki ufuklar kapalı!
Nerde-gösterdiği vahşetle ‘bu: bir Avrupalı’

Dedirir-Yırtıcı, his yoksulu, sırtlan kümesi,
Varsa gelmiş, açılıp mahbesi, yâhud kafesi!

Eski Dünyâ, yeni Dünyâ, bütün akvâm-ı beşer,
Kaynıyor kum gibi, mahşer mi, hakikat mahşer.

Yedi iklimi cihânın duruyor karşında,
Avusturalya’yla beraber bakıyorsun: Kanada!

Çehreler başka, lisanlar, deriler rengârenk:
Sâde bir hâdise var ortada: Vahşetler denk.

Kimi Hindû, kimi yamyam, kimi bilmem ne belâ…
Hani, tâuna da züldür bu rezil istilâ!

Ah o yirminci asır yok mu, o mahlûk-i asil,
Ne kadar gözdesi mevcûd ise hakkıyle, sefil,

Kustu Mehmedciğin aylarca durup karşısına;
Döktü karnındaki esrârı hayâsızcasına.

Maske yırtılmasa hâlâ bize âfetti o yüz…
Medeniyyet denilen kahbe, hakikat, yüzsüz.

Sonra mel’undaki tahribe müvekkel esbâb,
Öyle müdhiş ki: Eder her biri bir mülkü harâb.

Öteden sâikalar parçalıyor âfâkı;
Beriden zelzeleler kaldırıyor a’mâkı;

Bomba şimşekleri beyninden inip her siperin;
Sönüyor göğsünün üstünde o arslan neferin.

Yerin altında cehennem gibi binlerce lağam,
Atılan her lağamın yaktığı: Yüzlerce adam.

Ölüm indirmede gökler, ölü püskürmede yer;
O ne müdhiş tipidir: Savrulur enkaaz-ı beşer…

Kafa, göz, gövde, bacak, kol, çene, parmak, el, ayak,
Boşanır sırtlara vâdilere, sağnak sağnak.

Saçıyor zırha bürünmüş de o nâmerd eller,
Yıldırım yaylımı tûfanlar, alevden seller.

Veriyor yangını, durmuş da açık sinelere,
Sürü halinde gezerken sayısız teyyâre.

Top tüfekten daha sık, gülle yağan mermiler…
Kahraman orduyu seyret ki bu tehdide güler!

Ne çelik tabyalar ister, ne siner hasmından;
Alınır kal’â mı göğsündeki kat kat iman?

Hangi kuvvet onu, hâşâ, edecek kahrına râm?
Çünkü te’sis-i İlahi o metin istihkâm.

Sarılır, indirilir mevki-i müstahkemler,
Beşerin azmini tevkif edemez sun’-i beşer;

Bu göğüslerse Hudâ’nın ebedi serhaddi;
‘O benim sun’-i bedi’im, onu çiğnetme’ dedi.

Asım’ın nesli… diyordum ya… nesilmiş gerçek:
İşte çiğnetmedi nâmusunu, çiğnetmiyecek.

Şühedâ gövdesi, bir baksana, dağlar, taşlar…
O, rükû olmasa, dünyâda eğilmez başlar,

Vurulup tertemiz alnından, uzanmış yatıyor,
Bir hilâl uğruna, yâ Rab, ne güneşler batıyor!

Ey, bu topraklar için toprağa düşmüş asker!
Gökten ecdâd inerek öpse o pâk alnı değer.

Ne büyüksün ki kanın kurtarıyor tevhidi…
Bedr’in arslanları ancak, bu kadar şanlı idi.

Sana dar gelmiyecek makberi kimler kazsın?
‘Gömelim gel seni tarihe’ desem, sığmazsın.

Herc ü merc ettiğin edvâra da yetmez o kitâb…
Seni ancak ebediyyetler eder istiâb.

‘Bu, taşındır’ diyerek Kâ’be’yi diksem başına;
Ruhumun vahyini duysam da geçirsem taşına;

Sonra gök kubbeyi alsam da, ridâ namıyle,
Kanayan lâhdine çeksem bütün ecrâmıyle;

Mor bulutlarla açık türbene çatsam da tavan,
Yedi kandilli Süreyyâ’yı uzatsam oradan;

Sen bu âvizenin altında, bürünmüş kanına,
Uzanırken, gece mehtâbı getirsem yanına,

Türbedârın gibi tâ fecre kadar bekletsem;
Gündüzün fecr ile âvizeni lebriz etsem;

Tüllenen mağribi, akşamları sarsam yarana…
Yine bir şey yapabildim diyemem hâtırana.

Sen ki, son ehl-i salibin kırarak savletini,
Şarkın en sevgili sultânı Salâhaddin’i,

Kılıç Arslan gibi iclâline ettin hayran…
Sen ki, İslam’ı kuşatmış, boğuyorken hüsran,

O demir çenberi göğsünde kırıp parçaladın;
Sen ki, rûhunla beraber gezer ecrâmı adın;

Sen ki, a’sâra gömülsen taşacaksın… Heyhât,
Sana gelmez bu ufuklar, seni almaz bu cihât…

Ey şehid oğlu şehid, isteme benden makber,
Sana âğûşunu açmış duruyor Peygamber.

5-BİR YOLCUYA-NECMETTİN HALİL ONAN

Dur yolcu! Bilmeden gelip bastığın
Bu toprak bir devrin battığı yerdir.
Eğil de kulak ver, bu sessiz yığın!1
Bir vatan kalbinin attığı yerdir.

Bu ıssız, gölgesiz yolun solunda
Gördüğün bu tümsek, Anadolu’nda
istiklâl uğrunda, namus yolunda
Can veren Mehmed’in yattığı yerdir.

Bu tümsek, koparken büyük zelzele,
Son vatan parçası geçerken ele2
Mehmedin düşmanı boğduğu sele
-Mübarek kanını kattığı yerdir.

Düşün ki, haşrolan kan, kemik, etin
Yaptığı bu tümsek, amansız, çetin
Bir harbin sonunda bütün milletin
Hürriyet zevkini tattığı yerdir. _ 1927

1   Çakıl Taşları'nda;
“Eğil de kulak ver bu sakıt yığın" şeklindedir.
2    Çakıl Taşları’nda;
“Son vatan cüz’ü de geçerken ele" şeklindedir.

ÇANAKKALE DESTANI - FAHRİ SAVAŞ

Yıl 1915
18’indeyiz Martın.
Kendine gel biraz!
Pek tekin değildi Çanakkale’nin suyu,
Geçilmez bu boğaz…
Geçilmez bu boğaz…
Bizi
Ne topun yıldırır,
Ne kurşunun.
Çünkü artık
Başladı cengimiz.
Er meydanında bulunmaz dengimiz…
Sen misin Mustafa Kemal’im ileri diyen?
İşte fırladık siperden.
Sırtına yüklenmiş kahraman
Seyit 276 kiloluk mermiyi,
Koşuyor bataryasına ateşler içinden.
Bu mermi denizlere gömecek Elizabet’i Buvet’i…
Yanıyor bugün Anafartalar yanıyor,
Denizler yanıyor,
Dağlar yanıyor.
Zafer bizimdir artık
Düşman zırhlıları batıyor…
Türk’üm,
Muzaffer olarak doğmuşuz bir kere.
Bir karış toprak uğruna Kimimiz şehit oluruz.
Kimimiz gazi.
Hiç değişmez bu yazı.
Dünyada her yer geçilir belki
Lâkin geçilmez Çanakkale Boğazı..

ÇANAKKALE’M- LEYLA GÜL VAROĞLU

Seni anlatmaya yetmiyor dilim
Bayrağım burcunda al Çanakkale’m
Değilsin sadece şirin bir ilim
Diyetin ödenmiş bil Çanakkale’m

Daha onbeşinde küçücük yaşı
Tekbirle çınlatmış dağ ile taşı
İman dolu göğsü gururlu başı
Mehmedimin kanı sel Çanakkale’m

Kimi harbiyeli kimi liseli
Delikanlı olmuş deli mi deli
Sarmamış kolları taze güzeli
Ayşe’ler Fatma’lar dul Çanakkale’m

Vatanım, toprağım deyip uğruna
Sarılıp imanla al bayrağına
Kınalı kuzular girmiş bağrına
Koynunda şehitler gül Çanakkale’m

Analar kınayla cepheye salmış
Nice koç yiğidim burada kalmış
Sakın şehidime demeyin ölmüş
Lâl olsun söyleyen dil Çanakkale’m

Batacak sanmışlar Türk’ün güneşi
Mehmedin bağrında iman ateşi
Destanlar yazdırdı yoktur bir eşi
Dillerde türküsün gül Çanakkale’m

Durup da bir yudum suyunu içtim
Basmadım toprağa dikeni seçtim
Dualar okuyup edeple geçtim
Ölürüm uğruna bil Çanakkale’m

ÇANAKKALE ÇANAKKALE- HÜSEYİN PARLAKDEMİR

Bir ölüp bin dirilmiştir
Düşmana ders verilmiştir
Yiğit burda görülmüştür
Çanakkale Çanakkale
Türk askeri döndü sele

Ser veririz sır vermeyiz
Ölürüz geri durmayız
Aman diyene vurmayız
Çanakkale Çanakkale
Türk askeri döndü sele

Verdik orda binbir Şehit
Bütün dünya oldu şahit
Dünyaya bedel bir yiğit
Çanakkale Çanakkale
Türk askeri döndü sele

Ah Hüseyin’de olsaydı
Düşmana kalpten vursaydı
Vatan için can verseydi
Çanakkale Çanakkale
Türk askeri döndü sele

ÇANAKKALE DESTANI- RIFKI KAYMAZ

Çanakkale tarihim, Çanakkale destanım.
Şehidimin türküsü, toprağım, suyum, kanım.
Şüheda nefesiyle dirilen gülüm, canım…

Çanakkale bir tarih, Çanakkale bir şandır,
Tarihe altın mühür, muhteşem bir nişandır.

Mehmetçiğin yüreği, düşman zırhını deldi.
O, önünde durulmaz, bentleri aşan seldi.
Seyyid Çavuş misali, imanıyla yüceldi.

Çanakkale bir tarih, Çanakkale bir şandır,
Tarihe altın mühür, muhteşem bir nişandır.

Kayıt düştü tarihler: On Sekiz Mart gününü.
Mehmetçiğin mermiye, ölüme güldüğünü.
Gördü bütün bir dünya, inanmanın gücünü.

Çanakkale bir tarih, Çanakkale bir şandır,
Tarihe altın mühür, muhteşem bir nişandır.

Çanakkale, ecdadın değerli hediyesi,
Unutulmaz bir destan, şanlı bir zafer bestesi,
“Çanakkale geçilmez! ”: gerçeğin ifadesi.

Çanakkale bir tarih, Çanakkale bir şandır,
Tarihe altın mühür, muhteşem bir nişandır.

Ey bu cennet vatana kanıyla can verenler!
Şehadet bahçesine bir gül gibi girenler!
Size selâm ve dua, ölüp de ölmeyenler!

Çanakkale bir tarih, Çanakkale bir şandır,
Tarihe altın mühür, muhteşem bir nişandır.


10-HARP POEMİ- ZAFER HÜSNÜ TARAN

Onlar bağ bozumuna gider gibi
Ellerinde sıcaklığı karılarının
Dudaklarında vatan türküleri
Ve dağınık saçlarında rüzgâr,
Çekip gittiler katar katar.
Yeni dostlar tanıdılar kara vagonda
Tarlalara bakıp için için dert yandılar
Memleket hasretinden,
Ve bir tünelin kara ağzında
Görünmez oldular…

Çiçek açmış nar ağacı gibi
Al al oldu göğüsleri
Saçlarının en güzeli
Tel örgülerde kaldı.
Vesikaya bağlı değildi
Taş yemek, toprak yemek, mermi yemek
Yediler deşilen gövdelerinden
Bağırsakları sarkıncaya dek.
Ceplerinden çıkardıkları resimlere
Bakıp bakıp da kanlı saçları arasından
Dediler “neylersin karıcığım
Ölüm de varmış kaderde…”
Pençe pençe kanları yerde
Kardeş kardeş uyudular
Kolları bacakları başka siperde.

Anlatıyordu bu adam harbe dair
Yüzüne yamanmış barut yanığı,
Sağ kolu bir cephede
Ya bir cephede ayağı.
“Onlar
Dağınık saçlarında rüzgâr
Çekip gittiler katar katar.
Biz böyle yaşadık arkadaşım
Senden ne haber?”