SİZ KOYUN BU YAZIYA BAŞLIĞI
1. Dünya Savaş’ında Türk Ordusuna karşı savaşan ve bu savaşta bir kolu ile ayağını kaybeden Fransız generalinin anlattıkları bunun en güzel örneklerindendir. General yurduna döndüğünde savaş anılarını anlatmasını talep ettiler. Söze: "Fransızlar böyle mert bir milletle savaştıkları için dâima iftihar edebilirler!" cümlesiyle başlaması üzerine, bir gazetecinin daha ziyâde milliyetçilik etkisi altında sorduğu: "Neden iftihar edebilirmişiz?" sorusuna, o, dünya savaş ve insanlık târihine altın harflerle yazılacak vasıfta manidar bir menkıbeyle cevap vermişti:
"Çünkü Türkler tam bir erkek gibi dövüşüyor ve savaş şartlarına riâyet ediyorlar. Hiç unutmam, savaş sahasında dövüş bitmişti. Yaralı ve ölülerin arasında dolaşıyorduk. Az evvel aynı topraklar üzerinde Fransızlarla Türkler süngü süngüye gelip, her iki taraf da ağır zayiat vermişti. Bu sırada gördüğüm bir sahneyi ömrüm boyunca unutamayacağım. Yerde bir Fransız askeri yatıyordu, onun yanı başında da bir Türk askeri vardı. Dikkat ettik, Türk askeri kendi gömleğini yırtmış, Fransız askerinin yaralarını sarıyor, kanlarını temizliyordu. Tercüman vasıtasıyla aramızda şu konuşma geçti:
- Niçin, öldürmek istediğin düşmanına yardım ediyorsun?
Mecalsiz bir hâlde bulunan Türk askeri:
- Bu, yaralanınca cebinden yaşlı bir kadın resmi çıkardı. Bir şeyler söyledi. Dilinden anlamıyorum, ama her hâlde annesi olacak. Demek ki, onun bekleyeni vardı. Benim ise kimsem yok. Ölsem ne çıkar? Onun için istedim ki, o kurtulup anasının yanına gitsin!
Bu asil duygu üzerine hüngür hüngür ağlamaya başladığımda, emir subayım Türk askerinin ceketinin yakasını açtı. O anda gördüğüm manzaranın yanaklarımdan sızan yaşlarımı dondurduğunu hissettim. Türk askerinin göğsünde, bizimkinden çok ağır bir süngü yarası vardı ve bu yaraya bir avuç ot tıkamış, kanamasına mâni olmak istemişti. Az sonra ikisi birden öldüler.
“İşte, kendi temiz gömleğinden yırttığı bezlerle, kendi yarasından vazgeçip düşmanın yarasını saran böyle kahraman bir milletle dövüştüğümüz için dâima iftihar edebiliriz efendiler.
Yaşar NARI
